— I —

Ua hada que’s cauhava plan beròi en còrn deu huec de la mola de Paisheu d’Areta e que demandava au molièr :

— E quin t’apèras tu ?

— Jo que m’apèri « Medisha », responó lo molièr.

E tot en atisant lo huec nòste molièr cremà drin lo pederet de la hada.

— Ai ! Ai ! cridà la hada, e que s’escapà tà dehòra.

— Ai ! Ai ! gemiva era en pujant la marlèra de Paisheu.

— Qui t’a hèit mau ? lo cridava ua auta hada, deu som enlà de la marlèra.

— Medisha ! responó la prauba cremada.

— E dongas, si ès tu medisha, boha’u-te.

— II —

Un joen vaquèr de Règla d’Areta en Varetons, per la sason de l’estiu, guardava las vacas en som de Sèrralata.

Un ser en hant-se nueit, eth vedó un gran taulèr tot empimpassat de hèra de beròjas causas e darrèr d’aqueth polit taulèr ua gojata bèra com un bèth dia.

Lo gojat s’ajustà, tot esmiraglat :

— Oi ! Oi ! Quinas bèras causas ací !…

— Vam, qu’ei çò qui t’agrada mei ? Causeish-te, jo que’u te balhi, lo digó la hada

— Tè, si’m davas aqueste coteret, responó lo vaqueròt en vedent un polit cotèth qui lusiva.

— E dongas aquiu que l’as ! e la hada lo i plantà sus lo còr. E aquera nueit medisha, ras de la maison de Règla, ua votz de hada cridava :

Qu’ei la vielha mair Maria de Règla qui m’avè contat açò, e com jo lo demandavi :

— Perqué donc la hada avè aucegut aqueth praube vaquèr ?

Era me responó :

— Lo vaquèr, praubòt ! qu’averé devut díser qu’èra era qui l’agradava e lavetz que la desencantava e qu’èra sauvat.

— III —

Ua hada s’anava cauhar tot dia, en còrn deu larèr de la mòla de Paisheu d’Areta.

Era jamei n’arridèva e jamei non parlava.

— De segur, dongas, jo que’t harèi arríder e parlar, ce’s pensava lo molièr ; e que botà sus las brasas, davant un polit carbolhar de huec nau crescs de ueus plens d’aiga.

E quan la hada arribà qu’esté tota estonada de véder en renga, ahumar nau crescs de ueus e autanlèu que’s botà ad arríder en disent au molièr :

—  Tè, jo qu’èi vist Auloron boishacar