L'ABELHA

Que disen l'abelha qu'èra vinuda hòrt gloriosa quan sabot que los òmis se servivan de la soa cera per har lutz hens la rnaison deu bon Diu. Que se n'anot au Paradís trobar lo bon Diu :

– Qu'èi meritat ua recompensa, ce dishot era, jo que ves hèci la cera dont hèn burlar hens las glisas. Que vorrí aver ua maison d'òre.

Lo bon Diu n'èra pas content de tant de glòria.

— Qu'auràs ua maison de merda ! ce dishot eth.

—E ben ! Jo e las mias sòrs que tuaram tot çò que viu a trucs de hisson !

— Ne tuaratz p'arren. Qu'es vosatis que moriratz chèque còp que vúlhitz hissar quauqu'un.

E la paraula deu bon Diu que s'es acomplida. Los caunes son tots embardolhats de leda de vaca, e las abelhas ne pòden pas hissar digun shetz pèrder la vita.

Tirat de Contes brefs de Felix Arnaudin, trente contes populaires de la Grande- Lande choisis, transcrits et présentés par Joël Miró, éditions Confluences, 2013.

http://www.editionsconfluences.com