LA HONT D'ÒRE

A Pontens, pròishe deu borg, qu'i a ua hont, qu'i hèn la hont d'òre, pr'amor qu'i a un tresòre tapoat aquí. Que disen qu'i a hòrt longtemps de 'quò, quan i avè la guèrra au país, un òmi qu'èra vinut ací dab ua casseta plenha d'òre. Que hugè sabèn pas d'on. E aqueth estrangèr que s'èra anegat, qu'avè despareishut hens la hont dab la soa casseta. Ne tornèren pas jamèi véder arren, ni lo còs ni la casseta.

Après, un aut estrangèr qu'èra vinut ací. Que sabè, probable, qu'i avè 'n tresòre. Que cerquèt e qu'arrecerquèt a l'enrorn de la hont d'òre, mès ne trobèt p'arren. E aqueth tanben, com l'aut, que despareishot hens la hont.

Que disen lo tresòre qu'i es totjamèi.

Tirat de Contes brefs de Felix Arnaudin, trente contes populaires de la Grande- Lande choisis, transcrits et présentés par Joël Miró, éditions Confluences, 2013.

http://www.editionsconfluences.com