LA DAMISÈLA DE PELAI

D'auts còps, a Mosteir, qu'i a avut dus senhors. Un qu'avè son castèth a Pelai, a mijorn deu borg, e l'aut a Cojas : un entre Cojas e lo castèth de Citran, a Pissòs, e un aut qu'anava dinc au castèth de Belin, a quate lègas lunh de 'quí.

l a avut un temps que los de Pelai que vivèn hòrt mau dab los de Cojas. Mèi que mèi las hemnas. Lo dimeche, a la mèssa, las damas se rencontravan : ua que volè passar davant l'auta o se seitar mei pròshe de l'autar… Que se trobavan sovent de bruit.

A la fin, la damisèla de Pelai que hit bastir ua auta glisa, mèi petita que l'auta, un chic a mijorn de la grana. E que volot har méter ua espada en pèira suus tuules de la glisa nava, per har compréner que los de Pelai n'avèn pas paur a digun. E de 'quí 'nlà, lo curè que calè díser duas mèssas : ua a la gran glisa e l'auta a la glisa de la damisèla de Pelai.

Las duas glisas qu'i son totjamèi. I a pas hòrt pausa qu'èra hens lo mème segrat, davant que hissin lo segrat nau. Que semblava ua causa queriosa e que hadèn córrer lo disedeir :

Qu'èi tant corrut, tant virat,

Jamèi n'èi vist duas glisas hens un segrat.

Tirat de Contes brefs de Felix Arnaudin, trente contes populaires de la Grande- Lande choisis, transcrits et présentés par Joël Miró, éditions Confluences, 2013.

http://www.editionsconfluences.com