Un tòrt que tornava de la jornada. Bèth pinçan que’u seguiva de plèish en plèish en cantant :
— Tien-te, tòrt ! Tien-te, tòrt !
Lo tòrt que sabè que non marchava dret, mes ne’u hasè briga gai que l’ac digossen.
Que’s vira :
— Se’t vas carar, pudent ?
L’ausèth audint la votz de l’òmi que para un momentet. Puish coma l’esclopejada se hè luenhèca, darrèr los segòts, a boca tiranta, que manda lo son :
— Tien-te, tòrt ! Tien-te, tòrt !
Arraujós, lo tòrt que’s gaha un calhau de la via e que hè càder lo pinçan, l’ala penenta e lo bèc juntat, au pè de l’arbe.
E coma réquiem que’u te crida :
— Tien-te dret, se pòdes, tu, adara !