« Totun que't das, torna Lop, quan l'arrea
se t'èi crascada e t'abates pèchanc :
que't sagnarèi, ò sagnaire, la vea
qu'ei estujada e qui pisha la sang !
Vèn escopeish, s'as alen dens l'ola !
Que'u trencarèi suus garròcs puntejants
lo ton còs qui de paur e tremola.
Hè't la pregària e suplica los sants. »
E com lo franc bitara pantaishava,
dab, au son torn, los darrèrs desespèrs,
lo Lop, gualhard, de clamar non deishava
tot en plomant dab lo pè suu cabés
d'aqueth Rotland. La votz soa e partiva
volassejant e la plana e lo mont,
on deus ajòus ei l'acèr venjativa,
com entà aténher Tolosa, Clarmont !…
« On la tiens la puishança, Carlesmanhe,
tu qui avós lo secret de sedusí'us,
tà seguí't aus trebucs de la mesclanha,
los companhs tan grandós, tan mespresius.
Los gelats e los tèbes que'us escautas,
que t’ei mofla com pluma au capceron,
la corona pesanta a hèra d'autes.
Çò qui vòles, qu'ac vòles, e qu'ei pro.
Se, longs mes, los avón sequèra e ploja,
n'an sabut devinar quan an dromit.
Qu'an la pèth de la color de la soja ;
e condatz non s'escapa nat gemit ?
Se delà de las Alpas, s'aprobanha
lo Lombard, de casaus los mes presius,
de l'Escaut e de l'Elbe aus pòrts d'Espanha,
eths que dravan reiaumes com bassius.
Mes, per Gaves, Ador, Bidosa, e Niva,
qu'apreneràs deu gascon çò qui vau.
Que't masedè la suspresa enganiva ;
per tostemps que't sia un dòu Roncesvaus ! »
E tant que Lop, en heror devisava,
e non hasè deu galant pietadós,
Lo Rotland, mut, tà un aute monde e passava…
Rencuratz-lo, se'vs convien, cantadors.