En un camin, tot arrodadas
Hanga e calhaus,
Un par de bueus, cornas baishadas
E los pès trebucant a tròç de paus,
S’i hasèn a tirar lo bròs carcat de harda.
Qu’arriban en un clòt
D’on l’arròda tirà’s ne pòt.
En arnegar, lo boèr malin, au malh, au còth,
A còps d’agulhon que’us enlarda.
Arren ne i hasè.
De calhaus e de bòis mei qu’arrasèr
Lo clòt que s’entestava,
E, mei l’arròda s’embartava,
Mei s’esmaliva noste boèr.
Passa un vesin. « N’es pas dab l’agulhada
Ne dab trucs qui los bueus haràn seguir lo bròs.
B’as las duas mans ? E donc, tira aqueth tròç
De lenha a l’auta entermesclada.
Tira’m enqüèra aqueth calhau
On l’arròda ne pòt har la nharrada.
Aquí qu’as tot lo mau.
Ensaja
E que veiràs.
Dab pos e trucs un arren que haràs :
L’arròda o l’èish lhèu que t’i coparàs.
L’avís qu’èra sage.
Un còp lenha e calhau n’estón pas mei,
D’ua tirada los bueus hen seguir lo carrei.
Suenh dab adreça
Hèn mei que pos e hortalessa.