Lo só de heurèr que lusiva
Com se volè deishidar lo primtemps,
E sus la terra, on vòu getar granha vasiva,
Lo boèr que carrejava hems.
Heurèr n’a pas la calor franca,
E, tròp sovent, que balha mant cohat
A l’arbre tròp pressat qui muisha, sus la branca,
Eslors qu’un hred malin s’empòrta d’un bohat.
En un casau plantat de tot, mème de hava,
Lo perseguèr, qu’un só plasent embriagava,
S’apelhava a plaser d’un gran mante de flors,
On lo blanc e lo ròse e lo vriulet a pos
Disèn a l’uelh l’arrai de ‘queth só que l’anava.
Quauque perèr tanben qu’en·hlava los botons,
Mes shens los har petar. Tres o quate bordons,
Ua prima e blanca parpalhòla
Vasuts peu miei deu bruc
Espiavan de poder, capvath lo plèish eishuc,
Shuçar quauque botoòt de venga o de palhòla.
En un cornèr, pèthlís,
Tot des·huelhat e trist,
Un vielh higuèr, cama troishuda,
E branca arreboishuda,
S’aquilhava tot nud, hred e pensiu.
Que sabem plan dab l’evangèli
Que lo higuèr, de paur que gèli,
Ne possa pas sonque tardiu,
Quan au cèu blu bèca lo só d’estiu.
Lo perseguèr, mei carcat de dentela
Que per París quita damisèla,
Que’u ditz : « Que hès aquiu,
Higuèr, dab aqueth èr monsorre ?
E vòs tu har petar la borra ?
Veds pas deu só lo bèth arrai
Autan lusent com lo deu mes de mai ?
A jo que’m balha
Autant de pòts com èi d’eslors.
Qu’am lo medish arrai qui hè l’arrasim ros,
Quan lo só n’es pas dromilhós.
Anem, higuèr, larga, desplega
Huelha e boton qui’s vòlen arrajar.
Espia’m a jo ! De flors cada branca que plega.
E n’anis pas busoquejar,
Ne har deu pèc. Tu qu’ès tostemps, i a pas a díser,
Lo bèth darrèr qui sap arríser
E muishar que l’ivèrn hastiau t’a deishat viu. »
Lo higuèr que’u respon : « Mon Diu,
Que parlas plan, e chic de causa,
Que’t hè plaser. Mes, atendem ua pausa
E que veiram, doman matin
Se coda d’ivèrn dab lo son barquin
Boha lo hred, e se’t dèisha la nava pelha
On lo só balha pòts, on tròba meu l’abelha. »
E l’endejorn, au só lhevat,
Cèu esclarit capsús, capvath,
Vanit per la torrada
Qui per camps e casaus avè hèit la borrada,
Lo perseguèr qu’avè las flors de cap en vath.
De tròp vantà’s mantun que se n’es mau trobat.