Hont de las dolors
Peu ras deu viòt mercat au truvèrs de l’arrèc,
Carriulant d’ua arròca en chorra brivejanta
Au miei deu segarrar qui la flòca suu bèc,
E devath aus castanhs, la hont tot doç que canta.
Clara com lo cristau, fresca com drin de glaç,
Suu penent escantat de la pèira mossuda
L’aiga que shiscla en espartint heuç e mendràs,
A que’s nida au lheit d’aur d’ua gòba sabluda.
Hont ben·hasenta, ò hont sabrosa d’Armentiu,
Assecat e guarpit, un bèth dia d’estiu,
Entà pregà’t de dà’m ua arreviscolada,
De cap tà tu que me n’anèi, gaimanta hada.
De genolhs que’m baishèi suu miralh deus tons uelhs,
E tu que m’arcuelhós, beròja, com arcuelhs
Los dolents qui guareishs e qui’t claman ajuda,
E tà hà’m desbrombar l’aujor de la corruda
Aus mens pòts estadits autanlèu que tenós
La frescor deus tons pòts arridents e gostós.
A plenh canèr que m’auherís, hont tostemps sana,
Lo sang emprenhedor de la tèrra mairana,
Sang blos qui taus hroments s’escon devath lo sòu,
Sang qui grameja e qui s’arronça a l’arrajòu,
Com blancs porins largats shens crabeste ni travas,
Hens las venhas d’argent deus arrius e deus gaves…
Que bevui !… mespresant autanlèu lo gaumàs,
Engualhardit peu recon·hòrt qui’m barrejàs,
Shens briga mei sentí’m tanpauc de la sajada,
Suu camin de l’arrèc que gahèi l’aviada !…
(Hont de l’arrèc d’Armentiu, au bòsc de Salias)